و حتي

به جهاني كه احساسهاي فلزي اش

قتل عام كرده بود خاطره ها را

راننده تاكسي

از ترمزها خسته بود

از خطوط

چشمانش را به خاكي ميكشيدند

از صداي ادامس جويدن دختركي

كه نميدانست

كجاي دنيا بايد پياده شود

و خداشان

كه خانه اش روزنه اي رو به شهر نداشت

راديو با دهن كجي

نرخ ارز را به رخ ميكشيد

من فاتحه ي شهر را ميخواندم

و مرد فاتحه ي زيستن را

انگار

 تقدير پيكان بود

كه نگاه هامان به اينه اش تبعيد شوند....!